Ik redde mijn Pommeren iets meer dan vier maanden geleden en mijn hele leven draait om haar. Ik ben per definitie een maffe hondenmoeder.
Toen ik een aanvraag voor Sammy plaatste, ondervroeg iedereen het. "Je bent 23 en woont in New York City, waarom zou je die verantwoordelijkheid willen?" En "Je zult nooit meer kunnen reizen" of mijn persoonlijke favoriet, "Het is gewoon niet eerlijk voor de hond."
Wel, ik zal toegeven dat Sammy mijn leven absoluut heeft veranderd - ten goede. Voordat ik zelfs de adoptiedocumenten tekende en Sammy voor de eerste keer ontmoette, was ik al een beetje gek. Ik ben geobsedeerd door elk detail - het huis hondvriendelijk maken, alle traktaties en eten kopen waarvan haar pleegmoeder zei dat ze het leuk vond, de dichtstbijzijnde dierenarts belde en haar eerste afspraak maakte.
Na de interviews, de thuiscontrole en de referentiereviews kreeg ik te horen dat Sammy de mijne zou worden en ik begon meteen te huilen. De nacht voordat ik haar zou ontmoeten, begon ik ook te huilen terwijl ik een open brief aan haar schreef. En terwijl ik in Lower Manhattan op het trottoir wachtte met de kist met mijn nieuwe hond, wachtend op mijn Uber, kon ik de tranen niet stoppen. Een zakenvrouw die op pad ging om te lunchen, stopte om me te vragen of alles in orde was, en ik vertelde haar door de tranen dat ik zojuist mijn nieuwe beste vriend had geadopteerd. Ze zei een paar vriendelijke woorden als antwoord, maar dat was waarschijnlijk de eerste keer dat ik me realiseerde hoe het was om een gekke hondenmoeder te zijn.
Weken gingen voorbij en Sammy en ik klampten zich aan elkaar vast alsof onze levens ervan afhankelijk waren. We werden gehecht. Mensen vroegen me hoe lang ik haar had gehad, en ze waren geschokt om te horen dat het maar een paar maanden was. Toen ze bang was, verstopte ze zich achter mijn benen of sprong ze in mijn armen. Ik ging nergens heen zonder haar. Ik heb plannen geannuleerd om te blijven en lekker op de bank te liggen. Ik was volledig en volledig geobsedeerd door dit kleine bal van liefde.
Als mensen de fotosessies zien die ik met Sammy heb tijdens de vakantie of de verhalen die ik over haar vertel, kijken ze me aan alsof ik helemaal gek geworden ben. Ze lachen en zeggen dat ik over haar praat alsof ze mijn kind is. Ik zou nooit iets vergelijken met de emotionele en ongelooflijke ervaring van een bevalling, en ik kan alleen maar hopen dat ik op een dag dat wonder zelf zal kunnen ervaren. Maar nu ik alleen leef en verantwoordelijk ben voor een ander wezen, is Sammy in zekere zin net als mijn kind. Nu kan ik haar niet op mijn belastingformulieren declareren of haar meenemen naar "Take Your Daughter to Work Day", maar het is mijn taak om haar elke dag gezond en gelukkig te houden en ik ben trots op die verantwoordelijkheid.Het hebben van Sammy in mijn leven heeft mijn dagelijkse activiteiten niet al te veel veranderd, naast dat ik me 100% gelukkiger heb gemaakt. Ze heeft me geholpen met mijn angst en geeft me de liefde die ik nodig heb om de moeilijke dagen door te komen. Alles wat ik doe, neem ik de extra stap om een manier te vinden waarop mijn pup met mij mee kan gaan. In de warmere maanden gaan we naar cafés en happy hours die buiten zitten, zodat Sammy kan komen met me en krullen aan mijn voeten. In het weekend springt Sammy in haar koetsier en springt met mij mee in de metro om met vrienden picknicks in het park te houden. We nemen de trein naar boven om te gaan wandelen of naar Long Island om op het strand te wandelen. In augustus nemen we onze eerste vlucht samen. We plannen reizen rond hondvriendelijke hotels en airBnB's. Ik doe vrijwel alles wat ik eerder deed, alleen met een viervoeter naast mij.Ik geloof niet dat elke hondeneigenaar zo ver moet gaan als ik. Sterker nog, ik geef van harte toe dat ik soms iets te ver ga als het op mijn hond aan komt. Ik bedoel, we hadden geen St. Patrick's Day-fotoshoot nodig voor Sammy's Instagram. We hoefden niet naar een paaseierenjacht met hondenthema's in het huis van een vriend, compleet met zelfgemaakte hondenkoekjes. En ja, ik verwijs altijd naar mijn hond en ik als een "wij" omdat dat is wat we zijn. Twee knoppen. Misdaadpartners. En die gekke ervaringen maken het leven alsnog veel leuker voor ons.Ik zal toegeven dat het soms een gekke hond is die zijn nadelen heeft. Op een avond toen ik Sammy haar favoriete buikje gaf, vond ik een hobbel op haar buik. Ze is pas twee jaar oud, dus het is onnodig om te zeggen dat ik in paniek raakte. Ik maakte meteen een afspraak met haar dierenarts voor de volgende dag. Nadat we in de wachtkamer hadden gezeten voor wat voor eeuwig aanvoelt, gingen we uiteindelijk praten met de dierenarts. Hij legde zijn vingers op de hobbel en vroeg: "Dit is waar je het over hebt?" Ik knikte mijn hoofd in angst en zette me schrap voor het ergste.
"Ja, dat is een navel."
Ik verstikte bijna van het lachen. Mijn slopende zorg voor meer dan 24 uur was vanwege een navel (of in liefhebber-dierenarts termen, een navelbreuk). De dierenarts heeft me niet eens aangeklaagd voor de afspraak en ik ben er vrij zeker van dat hij die avond het verhaal heeft verteld van de gekke hondenmoeder en de navel aan zijn eettafel.
Over het algemeen ben ik niet beledigd als mensen me gek noemen. Ik hou van mijn hond en ik zou alles doen om haar veilig en gelukkig te houden. In mijn gedachten is dat niet gek, dat is gewoon een goede eigenaar zijn.
En ik weet zeker dat als je het aan Sammy zou vragen, ze zou zeggen dat ze het helemaal goed vindt.
